Azica, the daughter of Count Wezelin and Countess Williburga, donates properties to the monastery of Saint Mary and Archangel Michael in Lim Bay (14th-century forgery).
In nomine sancte et individue Trinitatis.
Anno Dominice incarnationis M XL regni domini Henrici felicissimi regis anno VI, mensis maii, die XII, indictione X.
Ecclesiarum Dei status non tam edificiis, quam edificatorum beneficiis confirmatur: et ideo satis necessarium ducitur hoc, quod eisdem Christi ecclesiis ad sibi servientium sustentationem confertur litterarum memorie mancipari, ut si forte temporum longevitate deleta cognitione largitorum; violenti quilibet, quorum similes nostra etiam generat etas, ad ea diripienda improbas manus extenderint, explicatis testimoniis veritatis ex conceptione inique cupiditatis erubescant, et ab ausu temeritatis proprie non sine damno recedant.
Igitur qualiter illustrissima Azcica totius nobilitatis compos, patre Wecelino et Wilpurga nobilissima matre Histriensium, qondam comite et comitissa procreata, ecclesiam ad honorem Dei et sancte Marie virginis beatique Michaelis archangeli a domino Iohanne abbate ac reliquis fratribus ibidem congregatis super altitudinem ripe sinus, qui dicitur Lemnus edificatam, et a domino Engelmaro venerabili Parentino episcopo eadem invitante consecratam humilima devotione et benegnissimo caritatis affectu dotaverat, hec brevis scriptiuncula transmittit notitie futurorum.
Dat igitur predicta domina Azcica consensu domine Wilpurge matris sue adhuc viventis et consensu domini Wolderici filii sui, qui coram stabat, presentibus nobilibus viris, qui subterius manifestantur, prefate Dei ecclesie ad sustentationem domini Iohannis abbatis fratrumque suorum et cunctorum eis in perpetuum succedentium servum unum et ancillam, et predium quoddam non modicum, indivisum et inseparabile, sibique totum coherens, interiacens partim prediis infrascripte domine, partim teritoriis sancti Mauri, et aliorum hominum secundum quod illustris Iohannes Almerici filius advocatus eiusdem in capitibus et lateribus designavit, et terminis quo adiacentibus definivit.
Incipit enim a monte, qui dicitur Passivus, et pertransit iuxta possessam domini Albini, recurrens infra quindecim passibus iuxta latus possesse, et ab eodem loco decurrit recto tramitis usque ad cyrum, a qua arbore retroreducitur iuxta possessam eiusdem domine usque ad plagium de vale Felectosa, et ab ea vale vadit in directum iuxta Casaliola, postea vero dirigitur sursum et reflectitur usque ad arcam sepulture ibi sitam, deinde vadit in longum iuxta possessas descriptas, et ab hinc retorquetur sursum usque ad coronam terre sancti Mauri. Ab illa vero corona dirigitur per lacum secus pedes montium de Nogarda et de Lodomo usque ad Lamam spinosam, que est iuxta viam publicam. Inde autem reclinat infra se aliquantulum iuxta eamdem viam, et postea vergit in obliquum secus carse de monte Fosco recta linea usque ad modulum, et inde reducitur recta tramite usque ad lacum de monte Fosco, et ab illo lacu vertitur per transversum finito scilicet circuitu suo usque ad prenotatum montem, qui dicitur Passivus.
Hoc igitur predium apertis finibus longe lateque signatum sepedicta domina offert prelibate Dei ecclesie sancte Marie et sancti Michaelis archangeli ac servis suis ibidem famulantibus presentibus et futuris in perpetuum possidendum, nullo unquam temporis homine absque eorum consensu ibique participaturo.
In aliis etiam territoriis suis, que undique sibi circumiacent, liberam prebet facultatem omni tempore, quo eis necesse fuerit, laborandi sine aliqua pensione vel redditu.
Hac itaque oblatione facta eadem domina una cum supradicto Iohanne advocato suo, consensu Wodelrici filii sui investivit dictum Iohannem abbatem et reliquos fratres sibi subiectos de omnibus his sub lege perpetue possessionis , mandans heredibus suis, cunctisque suis successoribus per adtestationem [diem] tremendi iudicii nunquam eam, que sepedicte ecclesie Dei ipsa devoto corde obtulerat, de potestate servorum Dei ibidem famulantium auferre presumant, sed ad ipsorum ius perpetualiter teneantur et serventur.
Imprecata est etiam, ut omnipotentis Dei furorem incurrat, et presentis vite quotidianis afficiatur adversis, numquam prosperis consoletur, post vite vero presentis transitum gehenne ignibus deputetur atque in novissimo extremi iudicii die separetur a dextris et cum sinistris eternis tradatur incendiis concremandus quisquis hec, que ipsa pia cordis intentione Dei ecclesie donaverat diripere de possidentium manu presumpserit; nec tamen careat presentibus damnis, sed cogatur decem libras auri exsolvere medietatem camere regie, medietatem vero iniuriam passis; sitque ei in eternum anathema maranatha.
Huic largitioni et traditioni affuerunt venerabiles et nobiles viri dominus Engelmarus Parentine civitatis episcopus, dominus Albinus advocatus eiusdem.
Ego Andreas de Parentio auctoritate imperiali aule notarius venerabilis patris domini Bonifacii Dei gratia Parentini episcopi, presentibus testibus domino Georgio archipresbytero Parentino, Iuano clerico canonicis Parentini, Ardigino de Mediolano, diacono Matheo canonico Sancti Laurentii, et Simone familiario dicti domini episcopi et aliis multis, actum Parentii in episcopali palatio, relevavi hoc privilegium, exemplavi et scripsi de publico et authentico privilegio, nihil addens vel minuens quod intentionem variat, augeat, minuat, vel immutet, sicut in eo inveni, sic bona fide exemplavi et transcripsi, currente anno Domini millesimo trecentesimo quinto, indictione tercia, die ultimo mensis maii.
This is an undisputable forgery, made by all accounts in Poreč in 1305 at the request of bishop Bonifacius in order to legitimize his claims over territories disputed by the commune of Sveti Lovreč. The fact that these donations are not even mentioned in two important historical sources that dealt with the jurisdictions over these territories, one in 1186 (doc. 1186_AC), the other in purportedly in 1203 (in reality a later 13th-century forgery, doc. 1203_WP), is further proof that these charters were made for the first time in 1305, or at least during the time of bishop Bonifacius. The Bishopric of Poreč became the owner of the relict monastery of Saint Michael in Lim Bay during the thirteenth century and, since the borders between the monastery's possessions were not clear, especially its border with Gradina fort (Lat./Ital. Calisedo), the bishop had this forgery drawn up, based on which two other, subsequent forgeries were made (see doc. 1040_WB, and doc. 1040_HR). All three forgeries are dated to 1040 according to anno Domini, 1042 according to indiction and 1044 according to the years of Henry III's reign. It is argued that the basis for the first two forgeries, the donations, were in fact authentic 11th-century documents, however, it is impossible to base conclusions regarding 11th-century Istria by solely relying on these 14th-century forgeries.